Afscheid van Jan
Jan overleed vrijdag 13 mei onverwacht, nadat hij zo had genoten van het openingsfeest van Woonzorg Zieuwent. Hij had er zo’n fijne plek gevonden. Een plek, naast de door hem vaak bezochte Sint Werenfriduskerk, midden in het dorp waar hij werd geboren en waar hij zijn hele leven zou blijven wonen. Hij kreeg er het mooiste appartement, vanwaar hij genoot van het zicht op het kerkplein en het gedenkparkje er tegenover, en, aan de andere kant uitkeek op de grote kastanjeboom met de vogels en de prachtige bloesem.
Hij had er een heel gezellige feestelijke middag, en eigenlijk voorzag niemand dat deze middag ook zijn laatste middag zou zijn. Jan genoot die vrijdag van de gezelligheid, van kleine gesprekjes, en hij was, zoals hij altijd was; stilletjes, niet op de voorgrond, maar kijkend en luisterend, en vooral ook genietend van wat er om hem heen gebeurde. Zoals het op de rouwkaart staat: “Hij heeft zijn leven geleefd het op zijn manier gedaan.” Jan leefde zijn leven op zijn manier, en hij genoot, niet uitbundig, maar op de achtergrond van gezelligheid. en het lijkt of hij een beetje naar boven kijkt, met een blik van: “Het mooiste moet nog komen”, en … of hij in een klein onderonsje zeggen wil: “Ik kom d’r aan !”…
Jan zijn levensverhaal
Jan werd op 3 november 1939 geboren als derde van 7 kinderen in het gezin van Tone Kleins en Mina Penterman. Het gezin woonde aan de Ruurloseweg 1 in Zieuwent, en vader was boer, terwijl moeder de zorg voor de kinderen en het huishouden op zich nam, zoals in die tijd gebruikelijk was. Jan ging eerst naar de kleuterschool aan de Dorpsstraat en daarna naar de lagere school in Zieuwent. In zijn jeugd brak de tweede wereldoorlog uit, maar daar kreeg Jan als klein jongetje niet veel van mee. Hij zou zich wel altijd de snoepjes en chocolade van de soldaten herinneren, zo vertelde hij weleens als hij ’s nachts niet kon slapen en met een kop warme melk werd verwend in het Woonzorgcentrum. Nadat hij, na de lagere school de Landbouwschool in Lichtenvoorde had voltooid werd hij opgeroepen voor militaire dienst, en toen hij die periode achter de rug had, ging hij als slachter aan het werk bij slachterij “De Vos” in Lievelde.
Als hij na het werk thuis kwam, wachtten hem thuis op de boerderij ook nog wat klusjes. Het onverwachte overlijden van zijn broer Harry in 1980 had bijzonder veel impact op Jan. Zijn broer en zussen hadden hun eigen gezin, werk en leven, en het leven van Jan stond op zijn kop, doordat de boerderij verkocht moest worden, Verstrekkende gevolgen dus, en een totale omwenteling in het leven van Jan. In zijn vrije tijd genoot Jan zo nu en dan van een mooie pot voetbal bij RKZVC, en van gezellige avondjes uit. Hij ging naar dansavonden zoals in die tijd heel normaal was en later kwam hij bij ’t Witte Paard om te kruisjassen. Hij genoot van kaartavondjes de laatste tijd samen met Anton Spekschoor. Het kruisjassen was zijn passie en hij won er vele prijzen mee; hij kwam zelden zonder een prijs naar huis, en dat was dikwijls een heerlijk vleespakket. Ook deed hij mee aan de gym club in het Parochiehuis. Dat hij dan de enige man was, leek hem daarbij niet te deren. Avondjes thuis werden vaak voetbalavondjes voor de tv, maar ook andere sportwedstrijden werden bekeken. Verder genoot hij van bezoekjes aan en door de buren. Jan ging ook een aantal keren op vakantie en genoot van mooie reizen naar o.a. Polen, met Jan en Paulien naar Zuid-Afrika en een reis naar Brazilië, waar zijn hobby touwtrekken hem bracht.
De laatste maanden was Jan afhankelijk van rollator en rolstoel, maar dankzij Marion Rouwhorst, die hem regelmatig bezocht, had hij ook in zijn laatste weken een paar fijne uitstapjes. Zo bezocht hij nog maar een week of 2 geleden een bijeenkomst van de Zonnebloem in “ ’t Witte Paard”, en kon hij naar de voorstelling “Spiegelingen” in Lichtenvoorde. Het waren welkome en fijne uitjes. Hoewel de familie verdrietig is dat Jan zo plotseling overleed, zijn ze ook dankbaar dat hij geen lang ziekbed heeft hoeven doorstaan. Zoals zijn familie het zelf verwoordde: “Het is goed zo”. Lieve Jan, dankjewel voor wie je was. Rust zacht. We nummer “Het dorp” van Wim Sonneveld, een lied dat zo prachtig de sfeer van weleer oproept, de sfeer zo typerend tijdens de jeugdjaren van Jan, de sfeer die misschien ook wel heel herkenbaar is voor het dorp Zieuwent van vroeger.
